Muziek & entertainment

Oud of Jong?

Column

Bert Simhoffer

Zanger, acteur en tekstschrijver

Voor een fotoshoot had ik recent een afspraak met een fotograaf, leuke jonge vent, die de opdracht had een portretfoto en een full-size foto te maken. Nou is full-size bij mij best wel fors.

We hadden een mooi plekje aan de rivier De Vecht gevonden en na de shoot liepen we samen terug en zei hij: “Ik vind er eigenlijk niet veel aan om een totaalfoto te maken, zeker niet van mensen zoals u.” Ik keek hem vragend aan. “Maak liever een echte close up, want ik vind het heerlijk om zo’n oude en doorleefde kop vast te leggen!” Die kwam wel even binnen.

Als je al bijna 40 jaar professioneel op het toneel staat en nog steeds optreedt, heb je eigenlijk een ander beeld van jezelf. Zeker niet oud en doorleeft. IJdel ben ik tot op zekere hoogte. Het weinige haar dat ik heb, moet goed zitten (soms heb ik daar haarlak voor nodig), baard perfect in model, niet te kort, niet te lang en m’n kleding moet onberispelijk zijn.

Als ik voor de spiegel sta en mezelf bekijk vlak voordat ik het toneel opga of een concertpodium oploop om te gaan zingen, dan kijk ik zeer kritisch. Maar toch ZIE ik mezelf niet zoals die fotograaf mij zag. Absoluut niet! Waarschijnlijk heb ik de neiging mijzelf te bekijken met een flink filter.

Met dat ‘filter’ vind ik dat ik er goed uitzie en zelfs best wel jonger lijk dan dat ik ben … haha. Mijn omgeving laat me altijd weer met een harde klap in de realiteit terugkeren, nee ik ben 62, zie er uit als 62, maar voel me HELEMAAL geen 62. Eerder 26, vrolijk, energiek, ondeugend en soms zelfs kinderlijk.

Maar dan zijn er die momenten dat je ineens voorover bukt en oei wat doet m’n rug dan ineens pijn, of dat je, zoals recent met een harmonieorkest van ruim 50 muzikanten staat te zingen zonder versterking en echt al je techniek moet toepassen om daar overheen te komen. Gelukt en de voorzitter zei zelfs dat hij het ‘indrukwekkend’ vond, maar hemeltjelief wat kost dat dan een kracht en een inspanning.

Je stort je na afloop dan niet meer in de gezelligheid in de plaatselijke kroeg, maar je houdt het na twee pilsjes voor gezien. Gewoon moe, lekker naar huis, gezellig samen op bed gaan liggen en wat zappen. Niks 26, niks energiek meer en ondeugend, gewoon tevreden en hartstikke moe.

Het voortdurend jezelf anders zien dan de naakte werkelijkheid, dat is natuurlijk ook wel een deel van mijn vak. Een fantasie creëren door acteren en zingen en mensen fijne momenten bezorgen. Ze blij maken, ook al ben je zelf soms niet blij. Hoewel van een mooi en succesvol optreden krijg je zelf ook weer energie en word je stemming positief beïnvloed.

“The show must go on”, dat geldt voor oude en jonge artiesten en de meesten van ons gaan blijer het podium af dan op.

Het is een mooi vak!